Zjazdy SMPTChem

Ukończyła studia chemiczne w 1999 r. na Wydziale Chemii Uniwersytetu Marii Curie – Skłodowskiej w Lublinie. Z tą też uczelnią związała swoją karierę zawodową. Stopień doktora nauk chemicznych uzyskała w 2006r., stopień doktora habilitowanego nauk chemicznych w 2015r. zaś tytuł naukowy profesora w 2021r.
Realizowana tematyka badawcza Profesor Agnieszki Nosal - Wiercińskiej obejmuje badanie mechanizmów elektrodowych oraz aktywności katalitycznej substancji organicznych w procesach elektroredukcji jonów metali. Prowadzone badania koncentrują się na efekcie "cap-pair" oraz zjawiskach adsorpcji zachodzących na granicy faz elektroda/roztwór i ciało stałe/roztwór. Obecna tematyka badawcza została rozszerzona o analizę właściwości węgla i materiałów węglowych, ze szczególnym uwzględnieniem ich zastosowania w procesach adsorpcji oraz mechanizmów wiązania zanieczyszczeń. Jest Autorem i współautorem około 150 prac naukowych, w tym około 120 z listy filadelfijskiej, których cytowalność pozwoliła na zaistnienie jej w prestiżowym rankingu najbardziej wpływowych ludzi nauki na świecie – World’s Top 2% Scientists.
Prof. dr hab. Agnieszka Nosal - Wiercińska aktywnie angażuje się w działalność organizacyjną i popularyzującą naukę. Obecnie pełni funkcję współzałożycielki oraz przewodniczącej Rady Naukowej Uniwersytetu Złotego Wieku w Bieczu, a także Skarbnika Prezydium Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Chemicznego. Jako wiceprzewodnicząca Zespołu Elektroanalizy Komitetu Chemii Analitycznej PAN oraz przewodnicząca Komisji Rozwoju i Promocji Osiągnięć Młodych Naukowców PAN Oddział w Lublinie, aktywnie wspiera rozwój młodych badaczy w Polsce. W ramach swojej pracy naukowej, uczestniczyła w licznych stażach w wielu prestiżowych ośrodkach zarówno w kraju, jak i poza jego granicami, jest również współorganizatorką Ogólnopolskich Konferencji Naukowych, takich jak „Fizykochemia granic faz – metody instrumentalne” oraz „Innowacje w Praktyce”.

Absolwent studiów wyższych w Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie na kierunku fizyka (1984). Stopień doktora uzyskał w UMCS w 1986 r., stopień dr. hab. na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1993 r. zaś tytuł profesora od Prezydenta RP w 1999 r.
Uważne przyjrzenie się siatkówce oka człowieka ukazuje jej centralną część charakteryzującą się szczególnie intensywną żółtą barwą. Plamka żółta, zawdzięcza swoje zabarwienie znacznej koncentracji barwników karotenoidowych luteiny i zeaksantyny. Fakt, iż pigmenty te cechuje wysoka aktywność antyoksydacyjna sugeruje, że ochrona przed reaktywnymi formami tlenu może stanowić jedną z ich istotnych funkcji fizjologicznych. Ostatnie badania prowadzone z zastosowaniem technik spektroskopii molekularnej oraz metod chemii obliczeniowej prowadzą do zaskakującego wniosku, iż obecność luteiny i zeaksantyny w siatkówce wiąże się z funkcjonowaniem mechanizmu, który nazwaliśmy „żaluzjami molekularnymi”. Mechanizm ten reguluje dynamicznie natężenie strumienia fotonów docierających do fotoreceptorów, chroniąc je przed foto-uszkodzeniem oraz umożliwiając widzenie barwne, centralne i precyzyjne przy słabym oświetleniu. Historia tego odkrycia zostanie przybliżona w trakcie wykładu.W trakcie zatrudnienia dobywał długoterminowe staże zagraniczne w Kanadzie, USA, Niemczech oraz Szwajcarii. Laureat wielu programów grantowych Narodowego Centrum Nauki (Maestro, Opus) oraz Fundacji na rzecz Nauki Polskiej (TEAM). Autor wielu prac naukowych z obszaru biofizyki (ok. 250 artykułów) cytowanych ponad 4600 razy (Indeks H=42). Pełnił funkcję promotora w 17 przewodach doktorskich oraz kierował 73 pracami dyplomowymi swoich studentów. Laureat Nagrody naukowej Marii Curie (2015). W latach 2011-2013 pełnił funkcję Prezesa Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Biofizycznego. Obecnie pełni funkcję prorektora ds. nauki i współpracy międzynarodowej Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Członek korespondent Polskiej Akademii Umiejętności.

Absolwent Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, specjalność chemia organiczna (1982). Od 1982 roku związany z Uniwersytetem Medycznym w Lublinie, gdzie pracuje w Katedrze i Zakładzie Syntezy i Technologii Chemicznej Środków Leczniczych – od 1996 roku jako pełniący obowiązki kierownika, a od 2003 roku jako kierownik jednostki. Stopień doktora nauk farmaceutycznych uzyskał w 1990 roku, doktora habilitowanego w 2003 roku, a tytuł profesora w 2013 roku.Autor lub współautor ponad 130 artykułów naukowych i rozdziałów w książkach oraz 60 patentów, zarówno polskich, jak i zagranicznych. Indeks Hirscha Profesora Matosiuka wynosi 21, sumaryczny impact factor przekracza 350, a dorobek punktowy MNiSW to ponad 5300 punktów. Jego prace naukowe były cytowane ponad 3000 razy (2730 bez autocytowań).

Specjalizuje się w chemii medycznej, koncentrując się na projektowaniu, syntezie i badaniach nowych związków o potencjalnym działaniu leczniczym. Jego prace obejmują syntezę organiczną i heterocykliczną, modelowanie molekularne do przewidywania aktywności biologicznej oraz badania farmakokinetyki i biodostępności.Jest członkiem Komitetu Terapii i Nauk o Leku PAN (od 2007), współzałożycielem i członkiem Prezydium Polskiego Towarzystwa Chemii Medycznej (od 2008), a także członkiem Polskiego Towarzystwa Farmaceutycznego, Polskiego Towarzystwa Chemicznego oraz American Chemical Society (od 1998, z pełnym członkostwem od 2012 roku).

Organizator i współorganizator licznych konferencji naukowych: Konwersatorium Chemii Medycznej i Na pograniczu chemii, biologii i farmacji, oraz międzynarodowych: Joined Meeting on Medicinal Chemistry i Meetings of the Paul Ehrlich European MedChem PhD Network.